Μπορούν να υπάρξουν βιώσιμες σοσιαλιστικές κοινωνίες;
Αντιφάσκουν, μήπως, με την εγωιστική ανθρώπινη φύση;

Στο βιβλίο αναλύεται η διαδικασία της εμφάνισης της ιδιοκτησίας ως άρνηση της αρχαϊκής κοινότητας, οι αντιθέσεις των ταξικών κοινωνιών και ειδικά του καπιταλισμού, o ρόλος της ανθρώπινης φύσης στο ιστορικό γίγνεσθαι. Διερευνάται ο χαρακτήρας της ανθρώπινης φύσης, με βάση κυρίως τα δεδομένα της νευρολογίας και της ψυχολογίας.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος είναι γενετικά κοινωνικό ον, ότι δεν υπάρχει αναλλοίωτη εγωιστική ανθρώπινη φύση και, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει ανθρωπολογικό εμπόδιο για τον σοσιαλισμό. Σκιαγραφούνται, τέλος, οι δυσκολίες για το πέρασμα στον σοσιαλισμό, και θεμελιώνεται η δυνατότητα ενός κομμουνισμού του πεπερασμένου.

Η ιστορία, κατά τον μαρξισμό, είναι ένα ανοιχτό πεδίο δυνατοτήτων και, σύμφωνα με τους Μαρξ και Ένγκελς, όρος για την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι η επιστροφή στην αρχαϊκή κοινότητα, σε ένα ανώτερο, επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο.